Herkenbaar toch? Voor mijzelf tenminste wel. Ik heb zeker wel 1.000 redenen bedacht waarom ik bijvoorbeeld niet mijn eigen praktijk zou moeten beginnen: Er komt vast niemand. Ik kan het niet. Ik ben te dom. ‘Ze’ vinden mij vast niet leuk. En allerlei varianten hierop.
Het thema “faalangst” is mij dus niet vreemd. En ook Fay is ermee besmet. Over 6 weken heeft zij een spreekbeurt en nu al heeft ze buikpijn en slapeloze nachten! Voor de klas staan en je verhaal doen is het ergste wat ze zich voor kan stellen. Al die ogen op haar gericht en wat als….. Uit een gesprek blijkt het grootste probleem te zijn dat de juf in haar opdracht heeft aangegeven dat je spreekbeurt wordt beoordeeld op het enthousiasme waarmee je dat doet. PANIEK! Ze is niet enthousiast over het houden van een spreekbeurt en dat gaat ze ook niet worden: Dat wordt dus een onvoldoende! Zoveel werk, zoveel stress en dan ook nog een onvoldoende in het vooruitzicht…
Wat kun je hier nu mee als ouder? Probeer te achterhalen wat het precies is waar je kind bang voor is. In het geval van Fay spreken voor publiek, maar vooral ook dat enthousiasme. Voor haar betekent ergens enthousiast over zijn dat ze iets heel leuk vindt om te doen (en een spreekbeurt houden vindt ze NIET leuk). De juf bedoelt waarschijnlijk iets heel anders; dat de kinderen duidelijk verstaanbaar praten en dat ze kan zien dat er tijd en energie gestoken is in het maken van de spreekbeurten. Uitleg hierover haalt al een hele berg spanning weg bij het meisje.
Ook kun je er samen proberen achter te komen welke gedachten je kind heeft. Dat zijn vaak niet-helpende gedachten: Ik kan het niet. Straks vergeet ik alles. En noem zo maar op. Schrijf ze samen op en probeer voor elke niet-helpende gedachte een helpende gedachte te verzinnen. Bijvoorbeeld: ik doe gewoon mijn best. Ik heb goed geoefend dus het komt vast goed. Een fout maken is niet erg. Er zijn er veel te verzinnen (je kunt ook een leuk doosje vol met kaartjes met helpende gedachten kopen).
Oefen samen met je kind zijn helpende gedachten om zo meer “baas te worden in zijn hoofd”
En dan zijn er ook nog “trucjes”. Een steen mee naar school die je ook in je hand hebt gehouden tijdens het leren of oefenen. Een gelukspoppetje. Een spiekbriefje voor in je zak. Fay heeft van mij een zorgenpoppetje gekregen. Aan dat poppetje kan ze voor het slapen gaan al haar zorgen vertellen. Dan legt ze hem onder haar kussen en kan ze zelf rustig gaan slapen.
Kom je er toch niet uit? Wil je extra informatie? Loopt je kind hier te vaak tegenaan voor je gevoel en kan het wel wat ondersteuning gebruiken? Neem gerust contact op, ik denk graag met je mee.
Mirjam.